Het verhaal van…

Marij Coolen

Ik doe dit om kwetsbaarheid een gezicht te geven

Voor Marij Coolen was de stap van praten over theater maken naar het ook echt doen behoorlijk groot. “Anita heeft al theaterervaring maar voor mij is theater helemaal nieuw. Het ligt een behoorlijk eind buiten mijn comfortzone. En eerlijk gezegd moest ik nogal wennen bij Carte Blanche. Het is zo’n bijzondere gemeenschap, een familie bijna, waar iedereen volledig zichzelf is. Niets is raar, niemand oordeelt. Wat Liesbeth Reeser ons laat doen en ontdekken tijdens de repetities waarin Botte Pech tot stand komt, blijft me verbazen. We verrassen onszelf en elkaar steeds opnieuw.”

 

Sterk stuk

Marij en Anita zijn met hun ideeën naar Carte Blanche gestapt omdat ze een productie wilden maken met een boodschap en artistieke kwaliteit. “Een stevig verhaal moet ook stevig staan, wil het impact hebben. Daar heb je professionals voor nodig. Het proces dat we met elkaar zijn ingegaan om theater te maken is echt fantastisch. Hoe Liesbeth dat aanpakt is heel bijzonder. Er is geen script, het stuk ontstaat uit de oefeningen die zij ons laat doen. We weten van tevoren nooit wat er komen gaat, wat ze van ons verwacht. Zo trok ze eens een enorm laken van 40 meter lang uit de kast met de opdracht: ‘Drapeer het maar tot een berg, zoals jij wilt. De top is waar je nu bent. Alles wat daarvoor ligt, is jouw leven geweest. Alles daarna is je leven tot aan je dood. Vertel er je verhaal bij.’ Het verbaasde me dat als je zo met jezelf en elkaar in de weer bent er een bepaalde flow ontstaat. Wat bovenkomt ontroert en verzin je niet vooraf. Het kan allemaal ontstaan omdat we ons volledig veilig voelen. Ondertussen schaaft en vormt Liesbeth het tot een geheel, een stuk waarin ons verhaal het beste tot zijn recht komt. Zo’n bijzonder proces heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Dus wil je je comfortzone oprekken, ga dan vooral theater maken!”

 

Waarom doe je dit?

‘Waarom doe je dit?’, vroeg Liesbeth mij. Ik wist vooraf dat het een hele kluif zou worden. Ik zit in een proces dat veel van me vraagt en ik weet dat ik Anita ga verliezen. Ook ik heb hierin een pad te gaan. Nu we al een tijd bezig zijn merk ik dat ik er ontzettend veel van leer en plezier aan beleef. Er ontstaat veel positieve energie tijdens de repetitie en dat is heel waardevol.
Wat tijdens het theaterproces meer en meer duidelijk wordt, is dat zowel het leven van de patiënt, als het leven van de sociale omgeving elk een eigen plek vraagt. Met Botte Pech geven we beide perspectieven een gezicht in al hun kwetsbaarheid. We moeten het samen doen. Iedereen heeft een rol en de omgeving is ons theater waarin we samen spelen.”