Het verhaal van…

Frederieke Kortstee

De voorstelling werd steeds intenser

Frederieke Kortstee is dik bevriend met zowel Anita als Marij en ging twee keer kijken naar Botte Pech. “Omdat iedere dag toch weer anders is en er een ander publiek in de zaal zit. Ik was benieuwd wat voor effect dat zou hebben. De voorstelling ontroert me, iedere keer weer. Wat ik ook mooi en sterk vind is dat er echt een boodschap in zit: hoe gaan we om met iemand die ongeneeslijk ziek is? Dat is een wezenlijke vraag. Voor artsen en verpleegkundigen, voor vrienden en familie, voor ons allemaal. Botte Pech houdt ons, zonder oordeel, een duidelijke spiegel voor. Ik voel me er rijker door.”

 

Mooiere wereld
Frederieke leerde Anita lang geleden kennen als doktersassistente in de praktijk van haar vader. Marij kwam jaren later op hun pad toen ze beiden voor dezelfde organisatie voor ouderenzorg werkten. Het klikte onderling meteen. “Anita is zo’n mens waarvan de wereld een stukje mooier wordt. Ze straalt echtheid uit. Waar Anita komt, beginnen mensen te lachen. Ze verstaat de kunst om een niet maakbare wereld te omarmen en aan alles betekenis te geven. Ik heb alle emoties met haar meegemaakt. Marij is net zo’n warme vrouw. Type echt, met een visie en idealen over de liefde en het leven. Van Marij ga je kwispelen, zoals ze dat zelf altijd zo mooi zegt over mensen waar ze blij van wordt. Toen hun wens om een voorstelling te maken op tafel kwam, heb ik ze meteen naar Carte Blanche verwezen. Daar had ik al goede ervaringen mee en het is weer een goede keuze gebleken.”

 

Rauwe werkelijkheid
“In aanloop naar de voorstelling hebben we veel met elkaar gepraat. Ik vond het spannend om mijn feedback te geven op het theaterstuk, bijvoorbeeld over waar leg je nou de kracht neer? Hoe laat je kwetsbaarheid zien zonder in te storten? Ik vind het zo ontzettend knap hoe Marij en Anita als acteurs hun grenzen hebben opgezocht en opgerekt. Met trots en bewondering heb ik de try out en beide voorstellingen bekeken. Anita en Marij raken de kern van de rauwe werkelijkheid, vooral in de stiltes en door de non-verbale communicatie. Ook de metaforen zijn sterk, zoals de allesreiniger waarmee je toch echt niet alles kunt wegpoetsen. Het leven is gewoon niet zo maakbaar als we onszelf soms wijsmaken. Hoe ga je daar mee om?”

 

In hun lijf
“Beide voorstellingen waren anders. De première was een soort ontlading met een feestje aan het eind. De tweede keer zag ik verrassende accentverschillen, bij Anita en Marij zelf en in de teksten. ‘Zo gaat het de hele tijd’, zei Marij tegen me. De intensiteit in hun uitdrukking en in hun spel was toegenomen. Botte Pech zat echt in hun lijf, dat kon ik zien, net als de toenemende vermoeidheid. Een echte krachttoer. Mijn bewondering voor deze mooie mensen is nog groter dan die al was.”