Hoe kunnen we in een vorm van theater laten zien wat het betekent om een kwetsbare patiënt te zijn? En wat betekent het ziek zijn voor de omgeving van die kwetsbare patiënt? Vanuit hun professionele en persoonlijke ervaring in de gezondheidszorg hadden Anita Maas en Marij Coolen samen al vele gesprekken gevoerd over dit onderwerp. In gedachten stonden ze er ook al mee op de planken. Het bleef lange tijd bij ideeën, tot het moment waarop Anita de diagnose borstkanker kreeg met het bericht: “U bent ongeneeslijk ziek”.
Marij: “We willen mensen bewust maken van de kwetsbaarheid van een patiënt en de kwetsbaarheid van zijn of haar omgeving. De weg vinden en je eigen weg vinden in een gezondheidszorg die nog voor een groot deel draait op protocollen en regelgeving, is moeilijk.”
Anita: “Door Botte Pech ben ik nu zelf die patiënt, met alle vragen, verwarring, pijn en blije en gelukkige momenten die daarbij horen. Zonder de mensen in mijn omgeving zou ik niet kunnen leven zoals ik nu doe. Dat bijzondere evenwicht en die hechte verbinding spelen een belangrijke rol in mijn huidige leven en in het theaterstuk. Wat voor mij geldt, geldt natuurlijk voor heel veel mensen in vergelijkbare situaties.
Marij: ”Mijn dementerende moeder kon haar veranderende leven leiden omdat mijn vader en wij als gezin er voor haar waren. Je hoeft maar om je heen te kijken om nog meer van dit soort voorbeelden te zien. Botte Pech vertelt daarom veel meer dan alleen het verhaal van Anita en Marij.”
“Toen ik van Anita hoorde dat haar kanker ongeneeslijk was, vroeg ik me af wat ik haar nu te bieden had”, vult Marij aan. “Maar wat kun je geven aan iemand die te horen heeft gekregen dat ze dood gaat? Ik weet nog dat ik net na de diagnose bij Anita in de keuken stond met mijn flutbloemetje terwijl de kamer al een bloemenzee was. Dat flutbloemetje stond symbool voor mijn wens om betekenis te geven. Vanuit die drang om iets te bieden, kwam het theateridee weer op tafel.”
Onder leiding van Liesbeth Reeser van Carte Blanche presenteren Anita en Marij hun verhaal over borstkanker en de betekenis daarvan voor de patiënt en haar omgeving. Anita: “Ik ga dood, maar nu nog even niet. Dus ik wil leven! Ik wil waarde toevoegen! Maar hoe doe je dat als je weet dat het eindig is? Weet jij hoe dat moet?’’